З такой прамовай ён выступіў 27 ліпеня на пленарным пасяджэнні Пекінскага форуму па правах чалавека, піша найбуйнейшы ў Беларусі партал, прызнаны «экстрэмісцкім»

На думку Амбразевіча, у апошнія дзесяцігоддзі менавіта канцэпцыя правоў чалавека з'яўляецца адной з самых сур'ёзных падстаў для рознагалоссяў у міжнародных адносінах. «Ліберальныя дэмакратыі», кажа ён, настойваюць на сваім бачанні, але Беларусь мае ўласны пункт гледжання, пры гэтым, як запэўніў дыпламат, не аспрэчвае «каштоўнасць канцэпцыі правоў чалавека як такой».

Па словах чыноўніка, чалавек «максімальна вольны і легальна ўпаўнаважаны на свой бязмежны эгаізм толькі ў момант з'яўлення на свет», а затым грамадства пачынае накладаць на яго абмежаванні, і правы чалавека ад яго ўжо не залежаць.

«Яны ўбудаваныя ў складаную грамадскую структуру, у якой праз ствараемыя грамадствам дзяржаўныя інстытуты падтрымліваецца раўнавага паміж уласцівымі чалавечай прыродзе эгаізмам і фізічнымі адрозненнямі з аднаго боку і разуменнем агульнага дабра з другога. Разуменне грамадскага дабра фарміруецца ў кожным грамадстве індывідуальна на аснове гістарычных асаблівасцяў развіцця. Краевугольным паняццем <...> з'яўляецца дамінуючае ў грамадстве паняцце аб сацыяльнай справядлівасці».

З гэтага Амбразевіч робіць выснову, што менавіта грамадства ў асобе дзяржавы з'яўляецца і залогам развіцця чалавека, і гарантам рэалізацыі яго правоў — але толькі ў аб'ёмах, вызначаных паняццем грамадскага дабра ў канкрэтнай краіне.

«Адначасова любая дзяржава апрыёры з'яўляецца структурай, спароджанай грамадствам з мэтай падтрымліваць дамінуючае паняцце аб грамадскім дабрабыце, у тым ліку шляхам гвалту», — заявіў дыпламат.

Пры гэтым ва ўсіх краінах паняцце аб грамадскім дабрабыце, як і аб дапушчальным узроўні гвалту з боку ўлады, адрозніваецца, лічыць ён.

«Спроба ўніверсалізаваць канцэпцыю правоў чалавека праз стварэнне міжнародных дагавораў фактычна правалілася», — упэўнены Амбразевіч.

Адпаведна, заявіў ён, немагчыма дасягнуць «універсальнага кансенсусу аб нейкім ідэальным або прымальным міжнародным стандарце выканання канцэпцыі правоў чалавека», а значыць, не павінна быць і ўніверсальнага органа, які мог бы вызначаць, наколькі тая ці іншая краіна выконвае правы чалавека.

«Прэтэнзіі так званых ліберальных дэмакратый, а таксама праплочаных імі міжнародных структур на манаполію ацэнак у дачыненні да дзеянняў канкрэтных дзяржаў у сферы правоў чалавека не абгрунтаваныя, а іх ацэнкі суб'ектыўныя», — лічыць намеснік кіраўніка МЗС Беларусі.

Дзяржавам, настойвае чыноўнік, варта ўжываць толькі такую канцэпцыю правоў чалавека, якая служыць устойліваму развіццю канкрэтнай дзяржавы з яе асаблівасцямі. На яго думку, існуе міжнароднае разуменне правоў чалавека глабальнага ўстойлівага развіцця толькі перашкаджае.

«На жаль, у сучасных міжнародных адносінах тэма правоў чалавека служыць асновай для эканамічных санкцый і нават гібрыдных войнаў» — панаракаў прадстаўнік Беларусі.

І выказаў ідэю ад існуючай канцэпцыі адмовіцца.

«Прапануецца ў далейшым весці гаворку пра дэсакралізацыю канцэпцыі правоў чалавека ў міжнародных адносінах як утопіі, не паддаецца рэалізацыі на практыцы», — заявіў Амбразевіч.

Ён прапанаваў ліквідаваць існуючыя сёння ў міжнародных адносінах інструменты ўплыву на захаванне правоў чалавека і звесці міжнароднае супрацоўніцтва ў гэтых пытаннях да добраахвотным нацыянальным аглядам сітуацыі.

Нагадаем, Беларусь — удзельнік Міжнароднага пакта аб грамадзянскіх і палітычных правах і Міжнароднага пакта аб эканамічных, культурных і сацыяльных правах, якія заснаваныя на Усеагульнай дэкларацыі правоў чалавека ААН і маюць абавязковую сілу для дзяржаў-удзельніц. Акрамя таго, Беларусь ратыфікавала міжнародныя канвенцыі аб ліквідацыі ўсіх формаў расавай дыскрымінацыі, дыскрымінацыі ў адносінах да жанчын, аб правах дзіцяці, канвенцыю супраць катаванняў і іншыя міжнародныя дакументы, якія вызначаюць прыняты ў свеце змест «Канцэпцыі правоў чалавека». З гэтых пагадненняў Беларусь не выходзіла.

У чэрвені Спецдакладчыца ААН Анаіс Марэн прадставіла на сесіі Савета па правах чалавека даклад па сітуацыі ў Беларусі — яна апісвае працяглае падаўленне палітычнага іншадумства, далейшае абмежаванне свабоды меркаванняў і іх выказвання ў краіне, а таксама рост колькасці выпадкаў адвольнага затрымання і ўтрымання пад вартай паводле палітычных матываў.