Паводле спісу, які апублікавала міжнародная няўрадавая арганізацыя Камітэт абароны журналістаў, Беларусь займае дзевятае месца ў свеце па жорсткай цэнзуры прэсы, паведамляе БАЖ. Рэпрэсіўныя ўрады карыстаюцца складанай лічбавай цэнзурай і сачэннем нараўне з больш традыцыйнымі метадамі, каб прымусіць замаўчаць незалежныя СМІ.

Спецыяльны даклад Камітэта па абароне журналістаў.

Спіс заснаваны на даследаванні КАЖ па выкарыстанні тактыкі, пачынаючы з турэмнага зняволення і рэпрэсіўных законаў, заканчваючы сачэннем за журналістамі і абмежаваннем доступу ў Інтэрнэт і сацыяльныя сеткі.

У адпаведнасці з артыкулам 19 Усеагульнай дэкларацыі правоў чалавека, кожны чалавек мае права шукаць і атрымліваць інфармацыю і выказваць сваё меркаванне. Гэтыя 10 краін топчуць міжнародны стандарт, забараняючы або цвёрда абмяжоўваючы незалежныя сродкі масавай інфармацыі і запалохваючы журналістаў, прымушаючы іх замаўчаць з дапамогай турэмнага зняволення, лічбавага і фізічнага сачэння і іншых формаў пераследу. Самацэнзура з'яўляецца шырока распаўсюджанай з'явай.

У трох вядучых краінах - Эрытрэі, Паўночнай Карэі і Туркменістане - сродкі масавай інфармацыі служаць рупарам дзяржавы, і любая незалежная журналістыка вядзецца з выгнання. Тыя нешматлікія замежныя журналісты, якія атрымалі дазвол уехаць у краіну, знаходзяцца пад пільным наглядам.

Іншыя краіны ў спісе выкарыстоўваюць спалучэнне жорсткай тактыкі, такой як пераслед і адвольнае затрыманне, а таксама пастаяннае сачэнне і мэтанакіраваны ўзлом, каб прымусіць замаўчаць незалежную прэсу. Сірыя, Кітай, В'етнам і Іран асабліва майстэрскія ва ўжыванні гэтых двух відаў цэнзуры: турэмнага зняволення і пераследу журналістаў і іх сем'яў, а таксама ў лічбавым маніторынгу і цэнзуру ў Інтэрнэце і сацыяльных сетках.

Сьпіс уключае толькі тыя краіны, дзе ўрад жорстка кантралюе СМІ. Умовы для журналістаў і свабоды прэсы ў такіх дзяржавах, як Сірыя, Емен і Самалі, таксама надзвычай складаныя, але не абавязкова звязаныя выключна з цэнзурай ўрада. Хутчэй, такія фактары, як гвалтоўныя канфлікты, недастаткова развітая інфраструктура і роля недзяржаўных суб'ектаў, ствараюць умовы, небяспечныя для прэсы.

Прэзідэнт Эрытрэі Ісаяса Афеверкі і прэм'ер-міністр Эфіопіі Абій Ахмед падчас цырымоніі, прысвечанай адкрыццю пасольства Эрытрэі ў Адыс-Абебе (Эфіопія), 16 ліпеня 2018 года. Нядаўняе пагаршэнне адносін паміж дзвюма краінамі не прывяло да паляпшэння ўмоў для СМІ ў Эрытрэі. (Reuters / Тыксі Негери)

1. Эрытрэя

Кіраўніцтва: Прэзідэнт Ісаяса Афеверкі, які знаходзіцца ва ўладзе з 1993 года.

Як ажыццяўляецца цэнзура: урад закрыў усе незалежныя сродкі масавай інфармацыі ў 2001 годзе. Эрытрэя з'яўляецца самым злосным турэмшчыкам журналістаў у краінах Афрыкі на поўдзень ад Сахары. Па меншай меры 16 журналістаў за кратамі на 1 снежня 2018 году; большасць з іх былі заключаны ў турму пасля рэпрэсій 2001 года, ні адзін з іх не паўстаў перад судом. Згодна з арганізацыя па абароне свабоды выказвання меркаванняў Article 19, у законе "Аб друку" 1996 года ўтрымліваецца патрабаванне аб тым, што сродкі масавай інфармацыі павінны прапагандаваць «нацыянальныя мэты». Дзяржава захоўвае юрыдычную манаполію на вяшчальныя сродкі масавай інфармацыі, а журналісты дзяржаўных сродкаў масавай інфармацыі прытрымліваюцца рэдакцыйнай пазіцыі ўрада, баючыся пераследаў у адказ. Па дадзеных Акадэміі Дойчевелле, альтэрнатыўныя крыніцы інфармацыі, такія як інтэрнэт або спадарожнікавыя трансляцыі забароненых радыёстанцый, абмежаваныя з-за спецыяльна створаных перашкод і дрэннай якасці хуткасці інтэрнэту, кантраляванага ўрадам. Па дадзеных Міжнароднага саюза электрасувязі ААН, узровень паказчыкаў распаўсюджвання інтэрнэту вельмі нізкі - крыху больш за 1% насельніцтва мае доступ да глабальнай сеткі. Карыстальнікі вымушаныя наведваць інтэрнэт-кафэ, дзе за імі лёгка сачыць і кантраляваць. У справаздачы Супрацоўніцтва па міжнароднай палітыцы ў галіне ІКТ для Усходняй і Паўднёвай Афрыкі, апублікаванай у сакавіку 2019 года, гаворыцца, што аўтарытарная дзяржава настолькі «жорстка», што «робіць непатрэбным падладжваць збоі ў працы інтэрнэту». Аднак 15 мая 2019 года Бі-Бі-Сі паведаміла пра закрыццё доступу да сацыяльных сетак ў Эрытрэі перад святкаваннем Дня незалежнасці краіны. Па словах The Economist, з адкрыццём мяжы з Эфіопіяй ў сярэдзіне 2018 года некаторыя замежныя журналісты атрымалі спецыяльную акрэдытацыю для наведвання Эрытрэі, але доступ строга кантраляваўся.

Горшае: Паводле апошніх звестках, магчыма сем журналістаў, якія знаходзіліся пад арыштам, загінулі. КАЖ не змог пацвердзіць гэтую інфармацыю з-за атмасферы страху і жорсткага дзяржаўнага кантролю. Урад адхіліў усе просьбы прадаставіць канкрэтную інфармацыю пра лёс зняволеных журналістаў. У чэрвені 2019 года больш за 100 вядучых афрыканскіх журналістаў, навукоўцаў і праваабаронцаў напісалі адкрыты ліст прэзідэнту Афеверкі з просьбай наведаць даўно зняволеных журналістаў і актывістаў; гэтая просьба была рашуча адхілена і прызнана міністэрствам інфармацыі Эрытрэі «недарэчнай».

Паўночнакарэйскі лідэр Кім Чэн Ын падчас візіту ў Пекін (Кітай), на фота, апублікаваным Цэнтральным тэлеграфным агенцтвам Карэі 10 студзеня 2019 года. Паўночная Карэя працягвае заставацца адной з самых рэпрэсіўных краін у свеце для журналістаў. (ЦТАК праз Reuters)

2. Паўночная Карэя

Кіраўніцтва: Кім Чэн Ын, які прыступіў да ўлады пасля смерці бацькі Кім Чэн Іра ў 2011 годзе.

Як ажыццяўляецца цэнзура: артыкул 67 Канстытуцыі краіны заклікае да свабоды прэсы, але амаль усе ўтрыманне паўночнакарэйскіх газет, перыядычных выданняў і вяшчальных кампаній паступае з афіцыйнага Карэйскага цэнтральнага агенцтва навінаў (КЦАН), якое факусуецца на заявах палітычнага кіраўніцтва і яго дзейнасці. КЦАН, якое вельмі абмежавана ў асвятленні замежных навін, шырока асвятляла кароткі візіт прэзідэнта ЗША Дональда Трампа ў Паўночную Карэю ў чэрвені 2019 года і расцаніла яго як «дзіўную падзею», паведамляе Бі-Бі-Сі. Агенцтва Associated Press і Agence France-Presse маюць невялікія бюро, але міжнародным карэспандэнтам было адмоўлена ва ўездзе, яны былі затрыманыя і высланы. Доступ да глабальнай сеткі Інтэрнэт абмежаваны палітычнай элітай, але некаторыя школы і дзяржаўныя ўстановы маюць доступ да жорстка кантраляванай ўнутранай сеткі пад назвай Kwangmyong. Паводле паведамлення InterMedia, кантрабандныя замежныя тэле- і радыёсігналы і кантрабандныя замежныя DVD-дыскі з'яўляюцца асноўнымі крыніцамі незалежнай інфармацыі для большасці северокорейцев. З тых часоў, як Кім Чэн Ын прыйшоў да ўлады, урад пашырыла выкарыстанне блакавальнікаў радыёсігналаў і сучаснага абсталявання для выяўлення радыёсігналаў, каб забараніць людзям дзяліцца інфармацыяй, паведамляе The Diplomat. Па стане на сакавік 2019 года, па меншай меры чатыры мільёны северокорейцев падпісаліся на Koryolink, асноўную мабільную сетку Паўночнай Карэі, паведамляе паўднёвакарэйская газета The Hankyoreh са спасылкай на Статыстычнае ўпраўленне Карэі; аднак падпісчыкі не маюць доступу да зместу за межамі Паўночнай Карэі.

Горшае: у верасні 2017 года паўночнакарэйскі суд завочна прысудзіў двух паўднёвакарэйскіх журналістаў і іх выдаўцоў да смерці за «абразу годнасці краіны». Сон Хірым з «Донг-ільба» і Ян Чжы-хо з «Чосон ільба» ўзялі інтэрв'ю ў аўтараў «Канфідэнцыйнай Паўночнай Карэі», кнігі 2015 года, якая распавядае пра звычайную жыццё ў Паўночнай Карэі, і рэцэнзавалі кнігу для сваіх газет.

Незалежная журналістка-фрылансер Салтан Ачылаваа, якую бачылі ў лістападзе 2017 года ў яе доме ў Ашхабадзе, Туркменістан, была затрыманая, падвяргалася фізічнаму гвалту і пагрозам з-за яе працы. (КАЖ праз Хроніку Туркменістана)

3. Туркменістан

Кіраўніцтва: Прэзідэнт Гурбангулы Бердымухамедаў, ва ўладзе з 2006 года.

Як ажыццяўляецца цэнзура: Бердымухамедаў валодае абсалютным кантролем над усімі сферамі жыцця ў Туркменістане, уключаючы СМІ, выкарыстоўваючы іх для прасоўвання свайго культу асобы. Яго рэжым душыць незалежныя галасы, затрымліваючы і саджаючы ў турму журналістаў, і, па звестках Радыё Свабодная Эўропа / Радыё Свабода, што фінансуецца Кангрэсам ЗША, прымушаючы іншых бегчы з краіны. Усе СМІ належаць ураду або знаходзяцца пад яго жорсткім кантролем. Жменька незалежных туркменскіх СМІ, такіх як Хроніка Туркменістана, працуе ў выгнанні, і любы, хто спрабуе атрымаць доступ да сайта, можа быць дапытаны ўладамі, паведамляе OpenDemocracy. Карэспандэнты туркменскай службы Радыё Свабодная Эўропа / Радыё Свабода працуюць пад псеўданімамі і былі заключаны ў турму, падвяргаліся нападам і ім забаронена перасоўвацца. Па дадзеных Міжнароднага саюза электрасувязі ААН, толькі каля 21% насельніцтва краіны мае доступ да Інтэрнэту. Гэты рэжым блакуе незалежныя онлайн-публікацыі і забараняе выкарыстанне VPN і іншых інструментаў ананімізацыі, згодна з Індэксу ўстойлівасці СМІ IREX за 2017 год. Доступ да замежных СМІ рэдкі; напярэдадні Азіяцкіх гульняў па баявым мастацтвам і спаборніцтвам ў памяшканнях 2017 года ўлады адклікалі акрэдытацыю некалькіх брытанскіх журналістаў, паведамляе газета The Guardian. Радыё Свабода паведаміла ў лютым 2019 года, што ўлады "актыўна цікавяцца заходнімі тэхналогіямі назірання».

Горшае: у сакавіку 2019 года журналістка-фрылансерка Салтан Ачылава (69 гадоў), якая працуе ў "Хроніцы Туркменістана" і раней якая ўносіла ўклад у дзейнасць туркменскай службы Радыё Свабода, была пазбаўленая магчымасці вылету на міжнародным рэйсе. Ачылава, якая вядзе хроніку паўсядзённага жыцця ў Туркменістане, раней была неаднаразова затрыманая, падвяргалася фізічнаму гвалту і пагрозам з-за сваёй прафесійнай дзейнасці. 

Людзі з фотаздымкамі забітага саудаўскага журналіста Джамаля Хашогі на памінальнай малітве ў двары мячэці Фаціх ў Стамбуле (Турцыя), 16 лістапада 2018 года. Забойства Хашогі з'яўляецца адным з самых яркіх прыкладаў пераследу саўдаўскім рэжымам незалежнай прэсы. (Reuters / Хусеін Алдэмір)

4. Сірыя

Кіраўніцтва: кароль Салман ібн Абдул-Азіз аль Сауд, ва ўладзе з 2015 года. Наследны прынц Мухамед ібн Салман, ва ўладзе з 2017 года.

Як ажыццяўляецца цэнзура: Пры Мухамедхе ібн Салмане і без таго рэпрэсіўная серада Саудаўскай Аравіі для прэсы зведала рэзкае пагаршэнне. Законы аб барацьбе з тэрарызмам і кіберзлачыннасцю і спецыялізаваныя суды даюць уладам поўную свабоду змяшчаць у турму журналістаў і блогераў, якія адхіляюцца ад праўрадавага апавядання; па стане на 1 снежня 2018 года 16 журналістаў знаходзіліся за кратамі. У першай палове 2019 года ўлады Саудаўскай Аравіі затрымалі не менш дзевяці журналістаў дадаткова. Прынамсі чацвёра журналістаў, затрыманых падчас рэпрэсій ібн Салмана, падвергнуліся гвалту і катаванням у саудаўскіх турмах, згодна з медыцынскімі ацэнакі, падрыхтаванымі для караля Салмана і прасяклі ў газету The Guardian. У адпаведнасці з заканадаўствам, зацверджаным у 2011 годзе, вэб-сайты, блогі і ўсё, хто публікуе навіны ці каментары ў інтэрнэце, павінны атрымаць ліцэнзію Міністэрства культуры і інфармацыі. Улады пашырылі кантроль над лічбавым кантэнтам, дзе, па дадзеных The Washington Post, паўсюдна выкарыстоўваецца кібер-назіранне. Паводле паведамленняў у New York Times і іншых крыніцах, улады выкарыстоўваюць тэхналогіі назірання і арміі троляў і ботаў для падаўлення асвятлення і абмеркавання далікатных тэм, у тым ліку вайны ў Емене, і як мяркуецца, для адсочвання саудаўскіх журналістаў-дысідэнтаў. Саудаўскія ўлады блакуюць вэб-сайты, якія яны лічаць непажаданымі, а таксама доступ да правайдэраў VPN, якія будуць абыходзіць блокі, паводле справаздачы арганізацыі Freedom House. Замежныя карэспандэнты робяць рэпартажы з Саудаўскай Аравіі, але ўлады капрызныя ў прадастаўленні дазволу на ўезд, і міжнародныя рэпарцёры часта сутыкаюцца з абмежаваннямі ў сваім перамяшчэнні, згодна з Columbia Journalism Review.

Горшае: У кастрычніку 2018 года агенты Саудаўскай Аравіі, у тым ліку звязаныя з ібн Салманам, жорстка забілі аглядальніка «The Washington Post» і крытыка ўрада Джамаля Хашогі ў консульстве Саудаўскай Аравіі ў Стамбуле (Турцыя), прывабіўшы яго туды пад падставай атрымаць дакументы. У справаздачы ААН за чэрвень 2019 года забойства назвалі "наўмыснай пакараннем смерцю", за якое «нясе адказнасць» урад Саудаўскай Аравіі, і заклікалі да расследавання ролі ібн Салмана ў гэтым інцыдэнце. 

Наведвальнікі здымаюць фатаграфіі пад квітнеючымі вішнямі каля камеры высокага дазволу з штучным інтэлектам ў парку Юйюантань ў Пекіне (Кітай), 19 Травень 2019 года. У Кітаі маецца шырокі і выдасканалены цэнзурны апарат, які выкарыстоўваецца для назірання за журналістамі, а таксама за простымі грамадзянамі. (Reuters / Стрынгер)

5. Кітай

Кіраўніцтва: Прэзідэнт Сі Цзіньпін, ва ўладзе з 2013 года.

Як ажыццяўляецца цэнзура: у Кітаі існуе самы шырокі і дасканалы ў свеце апарат цэнзуры. На працягу амаль двух дзесяцігоддзяў краіна была ў ліку самых злосных турэмшчыкаў у свеце; па стане на 1 снежня 2018 года не менш як 47 журналістаў знаходзіліся за кратамі. І прыватныя, і дзяржаўныя навінавыя выданні знаходзяцца пад наглядам уладаў, а праца тых, якія не ідуць ўказанні Камуністычнай партыі Кітая, прыпыненая ці іншым чынам пакараная, паведамляецца ў навінах. З 2017 года ні адзін вэбсайт або сацыяльныя сеткі не могуць асвятляць навіны ў інтэрнэце без дазволу Адміністрацыі па кіберпрасторы Кітая. "Вялікая кітайская сцяна" блакуе карыстальнікаў інтэрнэту ад замежных пошукавых сістэм, навінавых сайтаў і сацыяльных сетак. Міністэрства прамысловасці і інфармацыйных тэхналогій у сакавіку 2018 года абвясціў новыя правілы, якія забараняюць несанкцыянаваныя VPN, на якія карыстальнікі інтэрнэту выкарыстоўваюць, каб абыйсці "сцяну". Улады ажыццяўляюць маніторынг ўнутраных сацыяльных сетак, выкарыстоўваючы праграмы назірання і навучаных спецыялістаў па цэнзуры. Забароненыя замежныя сацыяльныя сеткі, такія як Twitter, Facebook і YouTube; яны даступныя праз VPN, але спробы цэнзуры распаўсюдзіліся на тое, каб пастукаць у дзверы і прымусіць людзей выдаліць свае твіты, паведамляе Washington Post. Замежныя журналісты, якія працуюць у Кітаі, сутыкаюцца з лічбавым наглядам і сачэннем, з затрымкай ці адмовай у выдачы візаў. У жніўні 2018 года Асацыяцыя журналістаў Ганконга заявіла, што свабода прэсы на тэрыторыі пагоршылася ў адпаведнасці з палітыкай «адзінай краіны», калі сродкі масавай інфармацыі ўсё больш і больш ужываюць самацэнзуру і аказваюцца без абароны законаў, якія гарантуюць свабоду інфармацыі.

Горшае: У паўночна-заходнім рэгіёне Сіньцзян, дзе ўлады ўтрымліваюць да трох мільёнаў уйгураў і цюрак-мусульман у так званых лагерах перавыхавання, шырока распаўсюджаныя сачэнне і цэнзура. Журналісты ў рэгіёне рызыкуюць апынуцца ў зняволенні за штодзённыя рэпартажы па такіх абвінавачваннях, як «двухаблічны» партыйны чыноўнік. Клуб замежных карэспандэнтаў Кітая ў студзені 2019 г. абвясціў, што шмат хто з журналістаў, якія вандруюць у дадзеным рэгіёне, знаходзяцца пад наглядам.

Блогер Чыонг Дуй Нхат паўстаў перад судом у Дананг (В'етнам), 4 сакавіка 2014 года. У студзені 2019 года ён знік у Тайландзе, а ў сакавіку, як паведамляецца, утрымліваўся ў цэнтры заключэння Т-16 у Ханоі. (Вьетнамскае агенцтва навін праз Agence France-Presse)

6. В'етнам

Кіраўніцтва: Прэзідэнт і Генеральны сакратар Камуністычнай партыі Нгуен Фу Чонг, які знаходзіцца ва ўладзе з 2018 года.

Як ажыццяўляецца цэнзура: Урад, які ўзначальваецца Камуністычнай партыяй, валодае і кантралюе ўсе друкаваныя і вяшчальныя СМІ ў В'етнаме. Плыт рэпрэсіўных законаў і ўказаў рэзка абмяжоўвае любую крытыку ў СМІ ў дачыненні да аднапартыйнага ўрада, яго палітыкі і яго дзейнасці. Закон аб друку 2016 года абвяшчае, што прэса павінна быць голасам партыі, партыйных арганізацый і дзяржаўных органаў. Цэнзура ажыццяўляецца з дапамогай урадавых распараджэнняў рэдактарам газет, радыё і тэлебачання, у якіх паказваецца, якія тэмы варта асвятляць, а якія - апускаць. У В'етнаме не існуе незалежных недзяржаўных навінавых інтэрнэт-агенцтваў, за выключэннем аддзелаў навін Redemptorist News, якія знаходзяцца ў ведамстве кактолической царквы, а таксама замежных бюро, чые рэпарцёры знаходзяцца пад пільным наглядам і абмежаваныя ў перасоўванні. Замежныя журналісты, якія вандруюць па медыйных візах, абавязаны наняць ўрадавага назіральніка, які сочыць за імі. Новы закон аб кібербяспецы ўступіў у сілу 1 студзеня 2019 года, падаючы уладам шырокія паўнамоцтвы па цэнзуры анлайн-кантэнту, уключаючы палажэнні, якія патрабуюць ад тэхналагічных кампаній раскрыцця карыстацкіх дадзеных і знішчэння кантэнту, які ўлады лічаць непажаданым, згодна з агенцтву Reuters. Закон заснаваны на yказе 72 ад 2013 года, які прадаставіў дзяржаве шырокія паўнамоцтвы па цэнзуры блогаў і сацыяльных сетак; Інтэрнэт-правайдэры, якія распаўсюджваюць забаронены кантэнт, могуць быць аштрафаваныя або зачыненыя, паводле дадзеных Electronic Frontier Foundation. Цэнзураваныя тэмы ўключаюць правы чалавека і дзейнасць палітычных дысідэнтаў. Па дадзеных Financial Times, цэнзура ўжываецца пры дапамозе фільтравання і сачэння, у тым ліку з дапамогай ваеннага падраздзялення па кібервайне, які налічвае 10 000 чалавек, вядомага як «Force 47», якому даручана змагацца з «няправільнымі поглядамі». Незалежныя журналісты і блогеры, якія крытычна асвятляюць далікатныя пытанні, сутыкаюцца з пераследам або затрыманнем па абвінавачванні ў здзяйсненні злачынстваў супраць дзяржавы; па стане на 1 снежня 2018 года пад кратамі знаходзілася не менш за 11 журналістаў.

Горшае: блогер Радыё «Свабодная Азія» Чыонг Дуй Нхат, вядомы сваімі крытычнымі выкрыццямі ў дачыненні да Камуністычнай партыі, знік у Тайландзе ў студзені 2019 года на фоне шырока распаўсюджаных чутак пра яго выкраданне в'етнамскімі агентамі. Па паведамленнях СМІ, ён з'явіўся ў сакавіку ў турме Т-16 у Ханоі, дзе ён утрымліваўся без прад'яўлення абвінавачванняў.

Мужчына выкарыстоўвае свой мабільны тэлефон з фатаграфіяй вярхоўнага лідэра Ірана аяталы Алі Хаменеі ў Тэгеране (Іран), 13 кастрычніка 2017 года. Ўрад у апошнія гады ўзмацніў інтэрнэт і лічбавую цэнзуру, уключаючы забароны на сацыяльныя сеткі і тэлефонныя прыстасаванні. (Фотаздымак Associated Press / Вахід Салем)

7. Іран

Кіраўніцтва: Вышэйшы кіраўнік аятала Алі Хаменеі, ва ўладзе з 1989 года. Прэзідэнт Хасан Рухані, з 2013 года.

Як ажыццяўляецца цэнзура: урад Ірана саджае ў турму журналістаў, блакуе вэбсайты і падтрымлівае атмасферу страху з дапамогай пераследаў і сачэння, у тым ліку за сем'ямі журналістаў. Айчынныя СМІ павінны прытрымлівацца жорсткіх дзяржаўных рамак. Усе журналісты, якія працуюць у Іране, павінны атрымаць афіцыйную акрэдытацыю; гэтыя дазволы рэгулярна прыпыняюцца або адмяняюцца. Замежныя бюро дазволеныя, але працуюць пад пільным кантролем; ў карэспандэнтаў з міжнародных навінавых аддзяленняў дазволу на працу былі прыпыненыя часова, а ў некаторых выпадках адмененыя цалкам. Улады арыштоўваюць і прызначаюць суровыя турэмныя тэрміны журналістам, якія асвятлялі тэмы, якія лічацца адчувальнымі, уключаючы мясцовую карупцыю і пратэсты. Урад душыць онлайн-думкі, шпіёніць за мясцовымі і міжнароднымі журналістамі, душачы спадарожнікавыя тэлевізійныя трансляцыі і блакуючы мільёны вэбсайтаў і ключавых сацыяльных сетак, па дадзеных Цэнтра па правах чалавека ў Іране і Радыё Farda, што фінансуецца Кангрэсам ЗША. Па дадзеных Newsweek, калі ў канцы 2017 года і ў пачатку 2018 году былі праведзеныя агульнанацыянальныя антыўрадавыя акцыі пратэсту, улады задушылі і зачынілі доступ да Інтэрнэту і мабільных сетак. Радыё Farda паведаміла, што яны забаранілі сродкі абыходу цэнзуры і выкарыстоўвалі хакерскія і тролінгавые кампаніі, прызначаныя для мясцовых і міжнародных журналістаў. Нацыянальны савет па кіберпрасторы забараніў доступ да Twitter, Facebook і YouTube, а таксама прыстасаванні для абмену паведамленнямі Telegram і WhatsApp - але яны даступныя праз VPN, згодна Bloomberg.

Горшае: у студзені 2019 года іранскі суд прыгаварыў Яшара Салтані да пяці гадоў пазбаўлення волі па абвінавачванні ў здзяйсненні злачынстваў супраць дзяржавы пасля таго, як ён апублікаваў серыю артыкулаў, у якіх раскрываецца меркаваная карупцыя ў здзелках з зямлёй у Тэгеране. Солтанаў працаваў у Memari News, цяпер неіснуючым незалежным вэбсайце, прысвечаным выключна архітэктуры і ўрбаністыцы.

Карыкатурыст з Экватарыяльнай Гвінеі Рамон Нсе Эсоно Эбале 27 лютага 2018 гадоў ў судзе ў Малабо. Эбале, чые малюнкі і блог ўтрымліваюць каментары з крытыкай прэзідэнта і ўрада, быў вызвалены ў сакавіку 2018 гады пасля шасці месяцаў пазбаўлення волі па ілжывым абвінавачванні ў адмыванні грошай і падробцы дакументаў. (Agence France-Presse / Самуэль Абіанг)

8. Экватарыяльная Гвінея

Кіраўніцтва: Прэзідэнт Тэадора Абіанг Нгема Мбасога, ва ўладзе з 1979 года; глава дзяржавы, які даўжэй за усіх знаходзіцца ва ўладзе ў Афрыцы.

Як ажыццяўляецца цэнзура: урад жорстка кантралюе, як і што журналісты асвятляюць у Экватарыяльнай Гвінеі. Усе вяшчальныя СМІ належаць ураду, за выключэннем RTV-Asonga, сеткі, якая належыць сыну прэзідэнта Тэадора Нгема Абіанг, які таксама з'яўляецца віцэ-прэзідэнтам краіны. Мясцовым і міжнародным СМІ забаронена асвятляць пэўныя тэмы, якія лічацца пагрозлівымі іміджу краіны ці людзей, блізкіх да прэзідэнта. Нягледзячы на ​​тое, што прыватныя газеты існуюць, журналісты працуюць пад пагрозай судовага пераследу за асвятленне навін або тым, якія лічыцца крытычным у адносінах да прэзідэнта, яго сям'і ці ўраду ў цэлым, і, такім чынам, часта схільныя да самацэнзуры, згодна з паведамлення Civicus за чэрвень 2019 года. Вэбсайты замежных навінавых агенцтваў і палітычнай апазіцыі рэгулярна блакуюцца, згодна з пададзенай справаздачай грамадзянскай супольнасці ў кастрычніку 2018 гадоў ва Універсальны перыядычны агляд ААН. У адпаведнасці з Законам аб друку, прэсе і аўдыёвізуальных сродках 1997 года, журналісцкая дзейнасць абмяжоўваецца, у тым ліку дазваляючы афіцыйную папярэднюю цэнзуру, а дыфамацыя і паклёп застаюцца крымінальнымі злачынствамі ў адпаведнасці з крымінальным кодэксам, як гаворыцца ў справаздачы Civicus і «Свабода прэсы», які належыць Freedom House. У лістападзе 2017 гады доступ у Інтэрнэт быў зачынены ў дзень галасавання на парламенцкіх і муніцыпальных выбарах, а Facebook быў заблякаваны прыкладна за тры тыдні да галасавання, згодна з паведамленнямі ў навінах і групе грамадзянскай супольнасці EG Justice.

Горшае: у верасні 2017 года карыкатурыст Рамон Нсе ЭСОН Эбале, які жыў у выгнанні, быў арыштаваны ўладамі Экватарыяльнай Гвінеі, калі знаходзіўся ў краіне, каб падоўжыць свой пашпарт; яго дапытвалі пра яго малюнках і блогу, дзе ўтрымліваліся крытычныя каментары да прэзідэнта, і ён быў заключаны ў турму на шэсць месяцаў па ілжывым абвінавачванні ў адмыванні грошай і падробцы. Пасля яго вызвалення ў сакавіку 2018 года ўлады адмаўляліся падоўжыць яго пашпарт на працягу некалькіх месяцаў, не дазваляючы яму вярнуцца дадому да сваёй жонцы і дзіцяці ў Сальвадоры.

Прэзідэнт Беларусі Аляксандр Лукашэнка на экранах тэлевізараў у краме падчас брыфінгу ў Мінску (Беларусь), 3 лютага 2017 года. Нядаўна ўрад ўзмацніў кантроль над навінавымі сайтамі і сацыяльнымі сеткамі. (Фотаздымак Associated Press / Сяргей Грыц)

9. Беларусь

Кіраўніцтва: Прэзідэнт Аляксандр Лукашэнка, ва ўладзе з 1994 года; кіраўнік дзяржавы. які даўжэй усіх знаходзіцца ва ўладзе ў Еўропе.

Як ажыццяўляецца цэнзура: улады ў Беларусі практычна цалкам кантралююць СМІ; некалькі незалежных журналістаў і блогераў падвяргаюцца пераследу і затрыманням. Дзяржава сістэматычна аказвае ціск на ўплывовыя сродкі масавай інфармацыі і прыватных асоб, часта публічна, арыштоўваючы журналістаў, здзяйсняючы рэйды на рэдакцыі і ініцыіруючы крымінальныя расследаванні тых, хто асвятляе падзеі. У апошнія гады ўрад заблакаваў незалежныя навінавыя сайты, у тым ліку Хартыю 97, заснаваную журналісткай Наталляй Радзінай, якая зараз знаходзіцца ў выгнанні. Паколькі ўрад абмяжоўвае незалежныя інфармацыйныя агенцтвы, усё больш беларусаў спадзяюцца на сацыяльныя сеткі. У рамках нядаўніх заканадаўчых мер па ўзмацненні жорсткасці кантролю над лічбавымі СМІ ўрад у 2018 годзе ўхваліў законапраект аб «фэйкавых навінах» і прыняў папраўкі да Закону аб СМІ, якія зрабілі больш жорсткім кантроль над навінавымі сайтамі і сацыяльнымі сеткамі. Паводле справаздачы «Свабода прэсы» няўрадавай арганізацыі Freedom House, урад мае паўнамоцтвы ажыццяўляць нагляд за інтэрнэт-правайдэрамі (ISP), ўсталёўваць стандарты інфармацыйнай бяспекі, праводзіць лічбавае назіранне за грамадзянамі і кіраваць даменамі верхняга ўзроўню ў Беларусі.

Горшае: У сакавіку 2019 года галоўны рэдактар ​​незалежнага навінавага выдання Tut.by Марына Золатава была прызнаная вінаватай у доступе да дзяржаўнага навінаваму сайту з чужой рэгістрацыйнай інфармацыяй і аштрафаваная на 7650 беларускіх рублёў (3600 даляраў ЗША).

Мужчына сядзіць перад плакатам нябожчыка прэзідэнта Кубы Фідэля Кастра ў штаб-кватэры Дзяржаўнага тэлебачання і радыё Кубы ў Гаване (Куба), 14 сакавiка 2017 года. На Кубе самы абмежаваны клімат для прэсы сярод краін Паўночнай і Паўднёвай Амерыкі. (Фотаздымак Associated Press / Дэсманд Бойлан)

10. Куба

Кіраўніцтва: прэзідэнт Мігель Дыяс-Канель, які змяніў Рауля Кастра ў 2018 годзе.

Як ажыццяўляецца цэнзура: Нягледзячы на ​​некаторыя паляпшэнні ў апошнія гады, уключаючы пашырэнне мабільнага інтэрнэту і Wi-Fi, Куба па-ранейшаму мае найбольш абмежаваны клімат для прэсы ў Паўночнай і Паўднёвай Амерыцы. Друкаваныя і вяшчальныя СМІ цалкам кантралююцца аднапартыйнай камуністычным урадам і па законе павінны «адпавядаць мэтам сацыялістычнага грамадства». Страчанай магчымасцю палепшыць сітуацыю стаў рэферэндум па канстытуцыйных зменах, ухвалены ў лютым 2019 года, у якім не было згадана паслабленне абмежаванняў СМІ. Куба дала хатні доступ да Інтэрнэту ў 2017 годзе і планы мабільнай перадачы дадзеных у 2018 годзе, але паслугі для большасці кубінцаў надмерна дарагія: 4 гігабайта дадзеных каштуюць каля 30 долараў ЗША, што эквівалентна сярэднямесячнай зарплаце ў краіне ў 2017 годзе. Нягледзячы на ​​тое, што інтэрнэт адкрыў прастору для крытыкі, дзяржаўнаму правайдэра паслуг ETECSA загадана блакаваць непажаданы кантэнт і абмяжоўваць доступ да некаторых крытычным блогах і навінавым платформах, паводле справаздачы Адкрытай абсерваторыі сеткавага ўмяшання, якая збірае дадзеныя аб узломах сеткі. Некаторыя незалежныя журналісты і блогеры выкарыстоўваюць вэб-сайты, серверы якіх размешчаны за мяжой. Урад абмяжоўвае дзейнасць журналістаў-крытыкаў шляхам пераследаў, фізічнага і онлайн-назіранні, кароткатэрміновых затрыманняў, хатніх рэйдаў і канфіскацыі абсталявання. Асвятленне стыхійных бедстваў з'яўляецца адной з небяспечных тэм: улады затрымалі некалькіх журналістаў, якія асвятлялі наступствы ўрагану ў кастрычніку 2016 года і верасні 2017 года. Паводле справаздачы «Свабода прэсы» арганізацыі Freedom House, візы для замежных журналістаў прадастаўляюцца выбарча.

Горшае: У красавіку 2019 года паліцэйскія затрымалі Раберта Хесуса Кіньонеса, супрацоўніка навінавага сайта CubaNet, каля муніцыпальнага трыбунала ў Гуантанама, дзе ён асвятляў судовы працэс, і збілі яго, калі перавозілі ў паліцэйскі ўчастак Гуантанама. Паводле паведамлення CubaNet, Кіньонес падвяргаўся пераследам з боку кубінскіх уладаў у мінулым, яму забаронена пакідаць краіну, і яго некалькі разоў затрымлівалі.

Метадалогія: Спіс 10 краін з самай жорсткай цэнзурай ацэньвае прамую і ўскосную дзяржаўную цэнзуру, заснаваную на даследаваннях КАЖ, а таксама вопыт супрацоўнікаў арганізацыі. Краіны ацэньваюцца на аснове шэрагу крытэраў, у тым ліку:

• Адсутнасць і / або абмежаванні прыватных ці незалежных СМІ
• Законы аб крымінальна пераследуемай дыфамацыі; крымінальныя абмежаванні за распаўсюд ілжывых навін
• блакаванне сайтаў
• Глушэнне замежнага вяшчання
• Блакаванне замежных карэспандэнтаў
• Сачэнне за журналістамі з боку ўладаў
• Абмежаванні на перамяшчэнне журналістаў
• Патрабаванні атрымання ліцэнзіі для вядзення журналістыкі
• Абмежаванні на электронны запіс і распаўсюджванне
• Мэтавыя хакерскія або троллинговые кампаніі

Крыніца: Камітэт абароны журналістаў уключыў Беларусь у ТОП-10 краін з самай жорсткай цэнзурай