Прыводзім допіс журналісткі цалкам, бо ён адлюстроўвае атмасферу забаронаў, у якой даводзіцца працаваць беларускім журналістам. Гэта наўпрост адбіваецца на праве атрымліваць і сумленна распаўсюджваць праўдзівую інфармацыю аб сацыяльных, эканамічных, культурных і палітычных працэсах, якія адбываюцца як у Віцебску, так і ў краіне ў цэлым.
"Некалькі дзён таму я закрыла для сябе праект "Віцебскі кур'ер". Прычынаў на тое некалькі, аднак асноўныя дзве.
Першы. Гэты праект задумваўся як грамадская пляцоўка, адкрытая для ўсіх меркаванняў і меркаванняў розных. У гэтых рэаліях гэта немагчыма. Няма магчымасці і быць журналістам (не ў блогерскім, а ў класічным разуменні гэтага слова). Працаваць агрэгатарам незразумелых мне навін няма жадання, і цікавасці таксама няма.
Па-другое. Заўсёды лічыла і працягваю так лічыць, што ў прафесіі журналіста галоўнае правіла - "не нашкодзь нікому": ні таму, пра каго пішаш, ні таму, хто дае афіцыйны каментар, ні ўжо тым больш людзям, з якімі працуеш.
Любы, хто спрабаваў, скажа, што ў Беларусі наагул усё вельмі складана з каманднай працай. Але калі адзін з членаў каманды кажа, што "ёсць выпадкі, калі не вырашае большасць" (знаёма, ці не праўда? і ўсё роўна, што гэта большасць і ёсць "Курьер"), ускладае на сябе нейкую місію, кажа аб нейкім маральным абавязку і сцвярджае, што ведае, якія навіны капіяваць правільна і неабходна (пры гэтым знаходзячыся асобна ад каманды і называючы сябе адзіным, хто ведае, як і Што рабіць, разбіраюцца ў пытаннях прапаганды, кантэнту і т .д.), усё гэта жыва мне нагадвае САМИЗНАЕТЕЧТО і ў гэта САМИЗНАЕТЕЧТО няма ні сэнсу, ні жадання ўкладваць сваё жыццё і рэшткі здароўя.
Ёсць яшчэ прычыны. Але гэтыя дзве асноўныя, так і іх дастаткова.
Я нават не магу сказаць на развітанне нешта кшталту "усё гэта было вельмі класна і крута". Не. Гэта было вельмі цяжка, але і вельмі цікава. Скажам так. Можа, хтосьці і можа жыць на пастаянным нерваку і мець вось такое вось, як выказаўся адзін чалавек, "хобі" - я не. Тым больш не гатовая адказваць за чыюсьці "місію" на шкоду і сабе, і людзям. Годзе.
Дзякуй вялікі Сяргею Чарняўскаму за маё станаўленне як журналіста і рэдактара і за тое, што былі з намі да канца. Я гэта вельмі цаню. Вялікі дзякуй вам, хлопцы, Алеся, Насця, Сяргей, што былі разам са мной і верылі))) А за тое, што хацела, ужо выбачылася прылюдна)))».
Падрыхтаваў Леон Яфрэменка