Паводле сацыялагічнага анлайн-апытання Беларускага інстытута стратэгічных даследаванняў, віцяблян найбольш турбуе іхнае эканамічнае становішча, якое яны лічаць няпэўным. Найбольшую колькасць жыхароў гораду турбуе іхны ўзровень прыбыткаў і верагоднасць яго падзення, а таксама рост цэнаў на тавары першай неабходнасці. Траціна апытаных адзначае ў якасці чыннікаў, якія ўплываюць на іхнае жыццё, праблемы, звязаныя з працай прадпрыемстваў і беспрацоўе, дакладней, дэфіцыт працоўных месцаў з годнымі заробкамі.

Яркія і ўпрыгожаныя беларускім арнаментам пад’ездныя дзверы па вуліцы Станкевіча ў доме №13 у Паставах прыцягваюць увагу мінакоў. Але, як аказалася, не ўсім такое падабаецца. Адзін з жыхароў дома Аляксей Юркайць не ацаніў гэты крэатыў і звярнуўся да ўладаў з просьбай адказаць на яго пытанне: ці можна па сваім жаданні афармляць сцены пад’езда і ўваходныя дзверы шматпавярховіка і якія штрафы за гэта прадугледжаныя. Што можна і чаго нельга рабіць у пад’ездах і якая адказнасць прадугледжана за гэта? Распавёў пастаўчанам намеснік начальніка аддзела архітэктуры і будаўніцтва Мікалай Доўмант.

Найстарэйшага віцебскага апазіцыйнага актывіста па-ранейшаму можна сустрэць каля «сіняга дома», як і 10, і нават 20 гадоў таму. Раней у гэтым месцы ён ладзіў пікеты разам з сябрам-аднадумцам Уладзімірам Плешчанкам, потым распаўсюджваў незалежныя выданні, у апошнія гады – прапаноўваў мінакам беларускамоўныя кнігі з прыватнай бібліятэкі і ахвяраваныя сябрамі. Цяпер 75-гадовы Барыс Ханонавіч проста сядзіць на раскладным зэдліку, назірае за жыццём гораду і размаўляе з даўнімі знаёмцамі, якіх у яго не адна тысяча. Пры ім заўсёды пляцак і тэрмас з гарачай гарбатай. А галоўнае – аўтарытэт у асяродку гараджан, для якіх ён стаў сімвалам нескаронасці.

У Парку культуры і адпачынку імя Савецкай Арміі (мясцовая назва «Парк Мазурына») віцяблянам прапануюць узяць удзел у мерапрыемстве «На Мазурынскай палянцы». Новы год і Раство там будуць адзначаць на «сапраўднай франтавой ёлцы». Ахвотныя змогуць пазнаёміцца з «узбраеннем і рыштункам часоў Вялікай Айчыннай вайны», з «бытам партызанскага атраду», і ўсё гэта – з удзелам у праграме Дзеда Мароза і Снягуркі. Яшчэ ніколі ў Віцебску святкаванне Божага Нараджэння не суадносілі з вайсковым побытам і ўжываннем зброі.