Гісторыя жыхара Лёзна Ўладзімера Собалева, якому віцебскае прадстаўніцтва менскай фірмы «ААТ Лазер графікс» у траўні адмовіла ў вырабе на яго замову шыльды з тэкстам «Жыве беларус», стала вядомай на ўсю краіну. Даведацца пра тое, ці лёгка жывецца ў спрэс зрусыфікаваным асяродзьдзі ўсходняй Беларусі самаму што ні на ёсьць сапраўднаму беларусу Лёзьненшчыны, мы вырашылі зь першых вуснаў, дзеля чаго і выправіліся ў падарожжа да гэтага неардынарнага ва ўсіх адносінах чалавека.

Урачыстасьць прайшла 20 чэрвеня ў двары дому-музэю пісьменьніка ў вёсцы Бычкі. Прысутнічалі на імпрэзе блізу паўтары сотні чалавек зь Віцебску, Менску, Полацку, Глыбокага, Гародні, Паставаў, Шаркоўшчыны і іншых гарадоў нашай краіны. Былі нават госьці з Украіны. Падчас сьвяткаваньня была ўручаная прэмія “За свабоду думкі”, якую сёлета атрымаў Ніл Гілевіч.

Ня ведаю як дзе, а ў нас Тройца яшчэ з савецкіх часоў была найгалоўнейшым сьвятам, калі паміналі дзядоў. На прыбраных загадзя могілках зьбіраліся сваякі, якія прыяжджалі ў гэты дзень з усяго сьвету. Сёлетняе сьвята нічым ня розьнілася ад ранейшых: вясковыя клады, упрыгожаныя кветкамі, на нейкі час запоўніліся людзьмі ды іхнімі гаманкімі галасамі.

Уначы на тэрыторыі экспазыцыйнага сэктару “Паазер’е” Беларускага дзяржаўнага музэю народнай архітэктуры і побыту згарэла адрына зь вёскі Лявонавічы Пастаўскага раёну, унікальны помнік традыцыйнага гаспадарчага дойлідства.