Новы нумар часопісу «Arche» (№ 3 за 2014 год) цалкам прысьвечаны Віцебску і яго тысячагадовай гісторыі. Як пішуць у прадмове яго ўкладальнікі, “Віцебск гістарычна мае памежны статус. За тысячагадовую гісторыю толькі два стагодзьдзі каля яго не прабягала мяжа. Увесь астатні час віцьбічы — на франціры, што наклікала на горад бедзтвы ад захопаў і акупацый. Тэма зьнішчэньня, рамонту, аднаўленьня і занядбаньня замкаў пастаянна падымалася жыхарамі Віцебска ў яго сярэднявечнай і раньнемадэрнай гісторыі”.

Мінулай восеньню аршанскія краязнаўцы накіравалі да Мітрапаліта Філарэта калектыўны ліст. Яны прасілі, каб ён паспрыяў справе захаваньня помніку архітэктуры 18 стагодзьдзя, былога будынку базыльянскага кляштара. Атрымалі адказ і ад яго самога, і ад “адказных за адраджэньне Сьвята-Пакроўскага манастыра ў Воршы” ігуменьні Анфісы (Любчак) і манахіні Даніілы (Цяцьковай). Апошнія даслалі “справаздачу” пра дзейнасьць па захаваньні помніку архітэктуры за апошнія 8 год, у якой няма і дзесятку пунктаў.

У культурна-рэлігійным цэнтры віцебскай парафіі Езуса Міласэрнага пад патранажам пробашча кс. Адама Дынака прайшла вечарына, прысьвечаная роднай мове і некаторым аспэктам яе бытаваньня ў грамадзтве і касьцёле ў сытуацыі моўнага білінгвізму. Пра мову як адмысловы арганізм, здольны гуртаваць ці, наадварот, разьядноўваць людзей, пра варункі існаваньня беларускай мовы ў розныя пэрыяды яе разьвіцьця, сёньняшні ўзровень запатрабаванасьці разважалі падчас імпрэзы людзі розных прафэсіяў, узростаў, веравызнаньняў.

«Я не хачу тут журыцца наконт беларускай мовы, але аб’ектыўна, на жаль, у сілу розных фактараў яна яшчэ недастаткова разьвітая», — заўважыла грамадзкая дзеячка зь Віцебску Вольга Карач у адной з дыскусіяў у Фэйсбуку. Вось, напрыклад, якія ёсьць беларускія адпаведнікі для расейскіх тэрмінаў «унітаз» і «стаяк»? — прывяла прыклад Карач. (Яна мела на ўвазе стаяк каналізацыйны.)